Rozdział drugi: ''Do nicze­go nie przy­wiązuj się ser­cem tak moc­no, żeby stra­ta tej rzeczy uczy­niła cię niepocieszonym.''

Tak silna, a jednocześnie słaba,

Tak wielka, choć w rzeczywistości mała,

Tak odważna, aczkolwiek strach aż ból jej sprawia,
Tyle ma do powiedzenia ale milczy,

Tyle ma do dodania, że aż dusza krzyczy,

Potwornie tęskni, z tęsknoty łka,

Doskonale wie za kim i że nic już nie zdziała,

Bo ożywić kogoś kto umarł już dawno

To jak rozmowa z Bogiem patrząc na jego ciało.

***

Tej nocy Ludmiła nie mogła zasnąć. W głowie miała słowa Violetty i ten uśmiech, to spojrzenie jakby naprawdę wierzyła w swoje słowa : ,,Nie chcę, by niewinne dzieci cierpiały i wylewały morza łez z powodu bólu, smutku czy tęsknoty. Sprawię, aby na twarzy każdego dziecka zagościł szczery promienny uśmiech, a oczy wypełniały się jedynie łzami szczęścia rozlewającymi się na wszystko dookoła. '' 

Violetta, w której oczach Ludmiła znalazła żal, ból i tęsknotę z pozorów wyglądała na pewną siebie i zadziorną dziewczynę. Miała dwa kasztanowe warkocze, brązowe głębokie oczy i bardzo szczupłą sylwetkę. Usta były pełne, malinowe, a nos mały i kształtny. Violetta była po prostu piękna. Ludmiła od pierwszej chwili zazdrościła jej wyglądu. Dlaczego ona nie jest ładna?

***

- Violetta Castillo! - skrzeczący głos madame Chramps już od rana rozlegał się po całym sierocińcu.

Violetta zdążyła tylko otworzyć zaspane oczy kiedy została potraktowana mocnym kopniakiem w żebra.

- Ał! - wrzasnęła - co pani sobie wyobraża? Jutro ja pani zrobię ,,taką'' pobudkę.
- Grozisz mi, sieroto? - zaśmiała się bez cienia wesołości.

- Na wpół sieroto - szepnęła brunetka po czym podniosła głos - TAK, GROŻĘ.

Madame Chramps, czy jak nazywała ją Ludmiła ''Madame stuknięta'' już miała zamiar zadać kolejny cios Violetcie kiedy ta ze śmiechem wybiegła z sali. Chramps podążyła za nią z wyrazem twarzy, który mówił ,,zabiję cię''. Ludmiła patrzyła na tę sytuację zaszokowana. Nie bać się kogoś kto zadał Ci ból fizyczny? Ona by tak nie umiała, była zdumiona, ale i pełna podziwu dla nowej koleżanki.


Violetta biegała po całym sierocińcu. Włosy kleiły się jej do twarzy, ręce pokrywał pot. Przeskakiwała stopnie z niezwykłą szybkością, by następnie z nich zbiec. W końcu wypatrzyła drzwi prowadzące na dach, więc bez zastanowiła otworzyła je i nie zatrzymała się nawet na krawędzi budynku. Spadła, rozpłynęła się w powietrzu, chociaż było to pięćset sześćdziesiąt metrów nad ziemią.  Nie znaleziono ciała, żadnej oznaki obecności. Po prostu ślad po niej zaginął...
Kiedy madame Chramps weszła do sali bez Violetty, złotowłosa już czuła, że stało się coś złego, a gdy oświadczyła, że Violetta nie żyje, Ludmiła osunęła się na podłogę z niemym krzykiem.
Ocknęła się w tym samym miejscu, sama, nikt nie zwrócił uwagi na jej chwilowy brak przytomności. Głowa bolała ją niezmiernie, wszystkie części ciała miała jak z waty, oczy nalegały by znowu je zamknąć.
,,..zginęła przez skok z dachu...'' - po usłyszeniu tych słów, powieki zrobiły się tak ciężkie, że już nie mogła dłużej utrzymać ich otwartych.

,,Miałaś przyjaciółkę, miałaś przyjaciółkę, a teraz i ona nie żyje. Na tobie ciąży klątwa, kto cię pokocha ten zginie.'' 

Te słowa, jak piosenka, rozlewały się po jej głowie. Miała wrażenie, że ktoś zaatakował jej umysł i steruje wszystkimi jej wspomnieniami. Widziała mamę i tatę jak gotują obiad w kuchni, widziała nianię Elenę jak próbuje nakarmić dziecko, które pluje jej w twarz, widziała jak rodzice wsiadają do samochodu, jak odjeżdżają, jak znikają we mgle. Następnie sceneria się zmieniła, była w parku. Tam zobaczyła dziewczynkę o pięknych czekoladowych włosach, która zabiera zabawki temu samemu dziecku, co pluło w twarz Elenie - ujrzała siebie w wieku pięciu lat i Violettę. Kolejno zobaczyła Castillo jak pierwszy raz weszła do sierocińca. Ta determinacja, mina twardej i niedostępnej, a w oczach ból i lęk. Później przed jej oczami ukazała się scena sprzed kilku godzin, kłótnia brunetki i pani Chramps. Ludmiła zwróciła uwagę na spojrzenie dziewczyny, w którym nie było ani grama strachu. Po tym już nic nie zobaczyła tylko ciemność, otchłań ciemności...

Ferro obudziła się w izbie lekarskiej - przynajmniej tak było napisane na drzwiach. Pomieszczenie nie różniło się niczym od jej pokoju. Szare, brudne, wilgotne, gdzieniegdzie na ścianach widniały plamy z grzybów. Jedyne co odróżniało to miejsce od tego, w którym przebywała przez pięć lat to, to że było tam łóżko. Ludmiła wtuliła się mocniej w ciepły koc, dawno nie było jej tak przyjemnie jak w tej chwili. Ale do czasu, do momentu, w którym uświadomiła sobie dlaczego właściwie się tu znalazła.

STRATA - jedno krótkie słowo, ale aby je zrozumieć, trzeba jej doświadczyć.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witajcie kochani,
Przede wszystkim chciałabym Wam podziękować za te wszystkie komentarze pod rozdziałem pierwszym i pod prologiem. Nawet nie wiecie ile te słowa dla mnie znaczą, dziękuję ♥  Dlatego to właśnie Wam - tym, którzy skomentowali rozdział bądź prolog - dedykowany jest ten rozdział.

Nie wyszedł dobrze, nie wyszedł nawet w połowie tak jak miał wyjść.
Cóż, miejmy nadzieję, że kolejne będą choć odrobinę lepsze niż ten, bo to co Wam tu prezentuję jest beznadziejne, wiem. I wiem, że nic się nie dzieje, ale to dopiero początek.

Trzymajcie się.
~ Maja ♥