Rozdział pierwszy.

Kolejny raz piszę ten rozdział, wiem, ale całkiem zmieniłam koncepcję.
Mam nadzieję, że ta spodoba się bardziej.

Dedykacja dla Julii,
Dziękuję, że komentujesz każde moje wypłociny.
Jesteś wspaniała, wiesz?

***

Sierociniec.
Jedno z najgorszych miejsc na Ziemi. Nie, to nie cieplutki domek, z łóżkami, jedzeniem, łazienką. Nie, to nie są kochane panie, które robią wszystko aby te biedne, skrzywdzone przez los dzieci czuły się lepiej. To potwory. Ludmiła każdej nocy zasypiała na zimnej podłodze we krwi i ze łzami w oczach. Każdego dnia planowała swoją ucieczkę z tego miejsca. Każdego popołudnia błagała Boga o pomoc.
Ludmiła szczególną nienawiścią darzyła ,,madam'' Chramps. Była to kobieta o szczupłej sylwetce, niska, z wielkimi, złowrogimi zielonymi oczami i rudej czuprynie, którą miała ostrzyżoną ,,na grzybka''. Kobieta każdego ranka znęcała się nad Ludmiłą i fizycznie, i psychicznie. Dziewczynka nie raz słyszała, że nikt jej nie kocha, że jest tylko ciężarem, że jest niepotrzebna, że tylko sprawia kłopoty i że nikt jej nie chce, przy okazji dostając pięścią w twarz.
W sierocińcu znajdowało się 30 dzieci. Złotowłosa nie raz próbowała się z nimi zaznajomić, podchodziła mówiła ,,cześć'' po czym słyszała coś typu ,,pani mówiła, że jesteś zła i nie można z tobą rozmawiać''. Samotność dobijała ją jeszcze bardziej. 

Znajdowała się w tym miejscu już cztery lata. Cztery koszmarne lata. Została tam odesłana przez ciotkę, która nie chciała się nią opiekować po śmierci rodziców. Ludmiła nie miała jej tego za złe. Nie była ładna, nie umiała się zachować, nie potrafiła gotować ani sprzątać. Nie nadawała się do niczego. 

***

Rok później...

- Słyszałaś? Dzisiaj przyjedzie ktoś nowy! - zachwycona siedmiolatka biegała od dziecka do dziecka ogłaszając tę nowinę. W końcu nie często do ich ,,rodziny'' dołączał ktoś nowy. 

Ludmiła, mająca już 16 lat pogrążona była w lekturze, nie zauważyła nawet podekscytowanej siedmiolatki szarżującej po całej sali. 

Zabrzmiał gong, który oznajmiał, że zbliża się madam Chramps. Ludmiła niechętnie odłożyła książkę na bok i usiadła w oczekiwaniu na kobietę. 

Ale kobieta nie przyszła sama, za nią szła dziewczyna. W wieku Ludmiły, może rok młodsza. Minę miała zadziorną, można był z niej wyczytać ,,nie boję się was, nie obchodzi mnie co zrobicie'' ale w oczach czaił się lęk, smutek i żal, przede wszystkim żal. Kiedy madam Chramps przedstawiała Violettę - bo tak miała na imię dziewczyna - ich spojrzenia się spotkały. Violetta patrzyła na blondynkę z zainteresowaniem, Ludmiła przez chwilę miała wrażenie, że kiedyś się już spotkały, ale szybko odgoniła tę myśl. W dzieciństwie nie miała zbyt wielu przyjaciół. Na pewno nie o tym specyficznym imieniu.

Kiedy madam Chramps wreszcie wyszła z sali Ludmiła zebrała się w sobie i podeszła do dziewczyny. Bała się odrzucenia, ten kolejny raz...

- Cześć - uśmiechnęła się szeroko, ale szybko schowała zęby, nie myła ich przecież od pięciu lat. Żeby mieć dostęp do wody trzeba było sobie ,,zasłużyć'', a Ludmiła nie miała zamiaru dawać się wykorzystywać kobiecie, która ją biła. Zresztą nie widziała wcześniej sensu.
- Cześć - ku zaskoczeniu Ludmiły, brunetka w kasztanowych warkoczach odpowiedziała jej.
- Emm... - nie wiedziała co powiedzieć, nigdy nie zaszła tak daleko w żadnej rozmowie.
- Jak się nazywasz? - przerwała jej Violetta.
- Ludmiła Ferro.
- Ferro... coś mi mówi to nazwisko... Twój ojciec nie był jakimś bogaczem czy coś?
- Bogaczem? Może trochę, ale z tego co wiem German Castillo też nie był biedny - zachichotała.
- Jak długo tu jesteś?
- Pięć lat - odpowiedziała, a  jej oczy zaświeciły się od łez.
- Długo. Aż tak tu źle? - zapytała entuzjastycznie.
- Mhm - mruknęła złotowłosa, a do oczu napływało coraz więcej łez. Zaraz się rozpłacze.
- To się stąd wydostaniemy, żaden problem - parsknęła Violetta.
- One są silne - szepnęła - bardzo silne...

Każdy powinien mieć kogoś, z kim mógłby szczerze pomówić, 

bo choćby człowiek był nie wiadomo jak dzielny, czasami czuje się samotny.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiem, że nie jest to dobre. Mogło być lepsze, ale nie wiedziałam w sumie jak to poprawić.
Mam nadzieję, że ktoś to skomentuje.
Przyjmuję krytykę, wręcz liczę na nią.
Trzymajcie się, kochani ♥

~ M. ♥