Rozdział trzeci: ,,Potrzebujemy czegoś, w co byśmy wierzyli.''

   Ferro obudził nachalny stukot w otwór okienny. Kto śmie przerywać jej piękny sen?! Sen o zniknięciu z tego świata...
Niechętnie opuściła ciepłe łóżko i wstała do okna. Stanęła jak wryta kiedy zobaczyła kto miał czelność wyrwać ją ze snu.
- Violetta - krzyknęła po czym szybko zakryła usta. Przecież mógł ją ktoś usłyszeć, a nie chciała narażać brunetki na gniew panny Chramps.
- Tak, Violetta, Violetta, a teraz przymknij się, bo stąd nie wyjdziesz. - Ludmiła na te słowa skrzywiła się nieco,  ale momentalnie zaczęła się śmiać:
- Zmartwychwstałaś!
- No, jeżeli wejście do helikoptera i wyjście z niego ma być zmartwychwstaniem to tak, tak zmartwychwstałam - szatynka przewróciła znużona oczami.
- Helikoptera? - Ludmiła osłupiała.
- Helikoptera, później ci to wytłumaczę. Zbieraj się, idziemy z tego koszmarnego miejsca, ono przyprawia mnie o mdłości - machnęła ręką w kierunku pokoju.

   Ludmiła w pomieszczeniu, w którym się obecnie znajdowała nie miała swoich rzeczy,  a żeby przejść do swojego pokoju musiałaby przechodzić obok pokoju Chramps, a wolała nie ryzykować. Ale żal jej się zrobiło z myślą o zostawieniu starych fotografii, gdyż tylko dzięki nim pamiętała jak wyglądają jej rodzice. Jak wygląda też część jej.
 Wyskoczyły przez okno, cóż łatwo poszło - pomyślała blondynka. Zdecydowanie za łatwo.
 
Ferro znajdowała się teraz poza sierocińcem. Pierwszy raz od ośmiu lat. Teraz wszystko wydało jej się inne, niż pamiętała. Trawa była bardziej zielona, kwiaty miały intensywniejszy zapach, a wiatr, który kiedyś dawał uczucie ulgi, w tym momencie szczypał jej skórę. Wolność. Nareszcie wolność.
- Em.. -  zaczęła blondynka kiedy znajdowały się już w dość dalekiej odległości od sierocińca - Violu, ty nie straciłaś rodziców, prawda?
Oczy Castillo nagle przesiąknęły łzami.
- Straciłam. Mamę - odpowiedziała cicho.
Ludmiła wydała z siebie zduszony okrzyk po czym dodała:
- Przykro mi - wyznała prawie szeptem.
- Nie musi. Teraz już wiesz skąd miałam helikopter. Mój ojciec żyje, nie wiem jak te kobiety mogły o tym nie wiedzieć. Gdzieś to zapisują, nie? A zresztą nieważne, chodź szybciej, musimy zdążyć przed świtem. - Violetta lekkim ruchem ręki pogoniła zdezorientowaną siedemnastolatkę.
,,Gdzie zdążyć?'' - pomyślała Ludmiła, ale nie ukazała tej myśli światu, w gruncie rzeczy było jej obojętne gdzie pójdzie - byle z dala od sierocińca.

  Po dwudziestu kilometrach ich chód stawał się coraz bardziej mozolny, zimy wiatr przeszywał ich ciała tym samym sprawiając, że dziewczyny po kilkunastu metrach dalej nie miały już siły.
- Nie możesz wezwać taksówki czy coś? - zapytała Ferro drżąc z zimna.
- Mogłabym, al... - przerwała gwałtownie kiedy zobaczyła, że w ich stronę zmierza ktoś obcy.
Nieznajomy szedł w ich stronę coraz szybciej, chwiejnym krokiem, mamrocząc coś pod nosem. Kiedy doszedł już dostatecznie blisko, żeby dziewczyny zobaczyły jego twarz,  przewrócił się i z hukiem upadł na ziemię. Ludmiła i Violetta wymieniły spojrzenia, a następnie w tym samym czasie dały krok w stronę przywłoka.
 Chłopak wyglądał na najwięcej osiemnaście lat, oczy miał podkrążone, a z ust cuchnęło alkoholem. Był brudny, włosy miał tłuste i rozmierzwione, a na czole widniał pieprzyk.
- Arab - szepnęła złotowłosa. - Słyszałam o nich.
- Nie - warknęła szatynka. - To nie Arab.
Zanim Ludmiła zdążyła zadać kolejne pytanie przechodzień się ocknął.
- Ahajnaja - wymamrotał.
- Tomas, idioto - Castillo przykucnęła i  uderzyła chłopaka w policzek.
- O, Viooluuniaaa - przeciągnął samogłoski, a szatynkę przeszły dreszcze. - Co ty na to, żebyś wzięła mnie...
- Zamknij się, cymbale. Znowu chlałeś. Znowu. Nie zabiorę cię do domu, zapomnij, możesz zgnić sobie wśród swojego martini - warknęła wkurzona.
Zanim chłopak zdążył wydać jakiś dźwięk Violetta chwyciła blondynkę za rękę i ruszyła dalej nie oglądając się za siebie. Od spotkania Tomasa Viola nie odezwała się ani słowem do towarzyszki. Ludmile nie dawało spokoju pytanie kim był ten chłopak, więc po długich namysłach postanowiła zapytać o to przyjaciółkę.
- To był... - głośno przełknęła ślinę - mój były.
- A gdzie właściwie idziemy? - zapytała czym prędzej, aby zmienić temat.
- Do mnie do domu - wyjaśniła.
- Twój tata wie, że ja...
- Jakby go cokolwiek obchodziło - parsknęła brunetka. - Moja niania wie, wystarczy.

***

   Rezydencja rodziny Castillo mieściła się na przedmieściach Buenos Aires. Trudno było jej nie zauważyć, gdyż była to ogromna willa mająca pięć pięter i czerwony lśniący dach, na którym roiło się od różnego rodzaju pojazdów. Ludmiła widząc to miejsce wydała okrzyk zachwytu z nutką przerażenia. Dziewczyny przedostały się na teren rezydencji przeskakując przed płot, aby nie robić niepotrzebnego zamieszania. Mieszkanie było równie zjawiskowe jak na zewnątrz. Już od progów Ludmiła została kilkanaście razy wycałowana i wy-przytulana. To była miła odmiana widząc, że ktoś się cieszy na jej widok.
Przy rodzinnym obiedzie poznała resztę krewnych Violetty - nianię Olgitę, ojca Germana, ciotkę Angeles i brata Leóna. Wszyscy prócz Leóna od razu podbili jej serce. Olga za to ciepło i dobroć, która od niej emanowała, German za anielski spokój i skupienie, Angie za troskę i wrażliwość, którą przekazała jej poprzez piosenkę, a León? Rozpieszczony, arogancki bogaty dzieciak. Nikt więcej.

Od nienawiści do miłości też jest tylko jeden krok...

--------------------------------------------------------------------------------------------

Hejeczka, kochani ♥
Dzisiaj przychodzę do Was z takim czymś. Nie jest to dobre, a do tego strasznie krótkie, próbowałam coś z tym zrobić, ale z racji tego, że mam już napisane kilka rozdziałów do przodu - nic więcej nie dało się zrobić.

A tak poza tym mam wrażenie, że jak udostępniam rozdział to automatycznie staje się on beznadziejny, ma tak ktoś? Że wcześniej jest do zniesienia, a po udostępnieniu... Dobra, nie zanudzam xD

Trzymajcie się! ♥
~ M. ♥